Όταν ακούμε την λέξη έλεγχος, το μυαλό μας ίσως πάει σε έναν άνθρωπο ψυχαναγκαστικό που προσπαθεί όλα να τα έχει σε τάξη.. όμως ο έλεγχος είναι μια διαδικασία που όλοι μας την κάνουμε, αλλά ο καθένας μας σε διαφορετικό βαθμό και εκεί είναι η διαφορά του παθολογικού και μη.

Εσύ προσπαθείς να ελέγξεις τα πράγματα στη ζωή σου;

Ίσως βιαστικά πολλοί απαντήσουμε όχι, όμως ο άνθρωπος έχει βρει τόσους τρόπους να ασκεί έλεγχο στη ζωή του που σίγουρα κάποιον τρόπο θα έχουμε υιοθετήσει και εμείς. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί κάποιοι έχουν την ανάγκη να ενημερώνονται για το ζώδιο τους, το μέλλον τους ή να πιστεύουν σε προλήψεις;

Σε σχέση με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, το ανθρώπινο είδος είναι πιο ευάλωτο ως προς την επιβίωση του, δεν έχει τα σαγόνια ενός καρχαρία, δεν πετάει μελάνι, δεν έχει αρκετό τρίχωμα, σκληρό δέρμα ή τόση δύναμη ώστε να προστατευθεί και να επιβιώσει. Τα μόνο όπλο του ανθρώπου είναι το μυαλό του και με αυτό καταφέρνει να επιβιώνει. Ο έλεγχος είναι μια φυσιολογική διαδικασία ώστε να προβλέψει έναν πιθανό κίνδυνο. Ο υπερβολικός έλεγχος είναι μια δυσλειτουργική διαδικασία και εκεί έρχεται το ερώτημα ποιος είναι ο κίνδυνος;

Στους περισσότερους ανθρώπους που ο έλεγχος καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι στη ζωή τους και έτσι κάποια στιγμή φτάνουν στο γραφείο του θεραπευτή, ο κίνδυνος είναι ο χρόνος που τρέχει, και οι μη ελέγξιμες καταστάσεις που όλες λίγο πολύ απειλούν την επιβίωση του.

Ο έλεγχος υπάρχει και με άλλους συγκαλυμμένους τρόπους στην ζωή μας, μήπως η θρησκεία δεν είναι μια προσπάθεια να ελέγξει ο άνθρωπος τη ζωή του; Η ελπίδα για μετά θάνατον ζωή δεν είναι μια ανάσα για κάποιον που φοβάται τον θάνατο; Ο έλεγχος υπάρχει και σε άλλους τομείς, κάποιοι παλεύουν την φθορά με αισθητικές επεμβάσεις ενώ άλλοι προσπαθούν να κρατήσουν το σώμα τους νεανικό.

Μάλιστα θα έλεγα ακόμα και ο πολιτισμός, η τεχνολογία και οι θεσμοί να είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου για έλεγχο αλλά αυτό αποτελεί ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο.

Όμως τώρα που βιώνουμε μια κατάσταση πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά ρευστή και αβέβαιη η ικανότητά μας για έλεγχο φαίνεται να κλονίζεται, ο πατέρας που απολύεται πώς θα εξασφαλίσει το φαί και την επιβίωση της οικογένειάς του; Η αύξηση των αυτοκτονιών και η έξαρση των ψυχικών παθήσεων αντανακλούν κατά κάποιο τρόπο την ανημπόρια και το αδιέξοδο που βιώνουμε αυτή την εποχή. Οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι η προστασία μας απέναντι σε όλο αυτό το αδιέξοδο, για αυτό και ο άνθρωπος πάντα επιβίωνε σε ομάδες. Το να μοιραστείς το πρόβλημα σου, το αδιέξοδο και την ανημπόρια σου ακόμα και με τα παιδιά σου θα σε κάνει να νιώσεις πιο δυνατός. Ο άνθρωπος που ως πράξη απελπισίας καταλήγει να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας βιώνει την αδυναμία του και το αδιέξοδο μόνος του. Επομένως, είναι αποδεκτό να είναι κανείς αδύναμος αφού ο άνθρωπος από τη φύση του είναι αδύναμος δεν χρειάζεται όμως να το βιώνει μόνος του.