“Μια κρύα μέρα του χειμώνα στο δάσος, μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας, μια ομάδα σκαντζόχοιρων αφού είχαν εξαντλήσει όλους τους πιθανούς τρόπους προκειμένου να ζεσταθούν ο καθένας μόνος του, αποφάσισαν να έρθουν πιο κοντά. Το προηγούμενο βράδυ, ένας σκαντζόχοιρος είχε πεθάνει από το πολύ κρύο. Η δυσάρεστη αυτή είδηση τους τρόμαξε τόσο, που γρήγορα έσπευσαν να σμίξουν όλοι μαζί για να ζεσταθούν. Ωστόσο, με αυτή τους την προσπάθεια, τραυμάτιζε ο ένας τον άλλο με τα αιχμηρά του αγκάθια και αμέσως απομακρύνθηκαν πριν τραυματιστούν περισσότερο”

Αυτή η μικρή ιστορία, το Δίλημμα του Σκαντζόχοιρου, γνωστή επίσης και ως Δίλημμα του Ακανθόχοιρου, χρωματισμένη ελαφρώς και με τη δική μου νότα, είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα. Την χρησιμοποίησαν ο Αρθούρος Σοπενχάουερ και ο Σίγκμουντ Φρόυντ για να περιγράψουν τις ανθρώπινες σχέσεις.

Είναι μια συμβολική ιστορία στην οποία πέρα από την εγγύτητα και τις ανθρώπινες σχέσεις, πρόσθεσα και το άγχος θανάτου, αφού η είδηση του θανάτου και η επικινδυνότητα του παγετού έκανε τους σκαντζόχοιρους να έρθουν πιο κοντά.

Το νόημα δεν είναι να υποτιμήσουμε την κοντινότητα, αλλά θέλω να πω πως ένας τρόπος ενστικτώδους επιβίωσης είναι και η κοινωνικότητά μας. Ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει πιθανούς κινδύνους και απειλές, γι αυτό και οργανωθήκαμε σε ομάδες και κοινωνίες. Από την άλλη όμως, η κοντινότητα θέλει όρια προκειμένου να μην τραυματίζει. Ο καθένας εξάλλου έχει τον ψυχολογικό του χώρο, τον οποίο οριοθετεί. Η απομόνωση και η εσωστρέφεια δεν δίνουν λύση σε κανένα πρόβλημα. Ίσως πρέπει μέσα στην κοντινότητα να μάθουμε να βάζουμε τα όριά μας και να διατηρούμε την ταυτότητά μας χωρίς να αφομοιωνόμαστε. Άραγε πώς να αντέξει κανείς την κοντινότητα ή να παίζει υγιείς ρόλους αν δεν βρει πρώτα τον εαυτό του;