Ένα συνηθισμένο σύμπτωμα που παρακινεί κάποιον να επισκεφτεί έναν ειδικό, είναι οι κρίσεις πανικού. Η κρίση πανικού είναι μια δυσάρεστη κατάσταση γι’ αυτόν που τη βιώνει, γιατί συνοδεύεται με συμπτώματα σωματικά αλλά και ψυχικά, τα οποία νιώθει ότι δεν μπορεί να ελέγξει. Ο φόβος της πιθανής επερχόμενης κρίσης περιορίζει το άτομο στην καθημερινότητά του και του δημιουργεί ανασφάλειες. Μια συνηθισμένη συμπεριφορά είναι η συνεχής εστίαση στα σωματικά μας συμπτώματα με σκοπό την πρόληψη της κρίσης , μια τακτική παγίδευσης, αφού οποιαδήποτε ατονία, αδιαθεσία ή κούραση μπορεί να θεωρηθεί προπομπός της επερχόμενης κρίσης πανικού, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα το άγχος και την ενεργοποίηση της.

Η κρίση πανικού όμως είναι ένα σύμπτωμα, το σώμα μας θέλει κάτι να μας πει. Πολλές φορές χάνουμε την πραγματική επαφή με τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας και ακολουθούμε την ρουτίνα της καθημερινότητας. Η αλήθεια είναι ότι η μέχρι τώρα εμπειρία μου έχει δείξει ότι οι κρίσεις πανικού υποχωρούν αρκετά γρήγορα με την έναρξη της θεραπευτικής διαδικασίας, όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά γιατί οι κρίσεις ήταν ο «αφρός», η ουσία όμως που συνήθως μένει είναι ένας εγκλωβισμός. Ο εγκλωβισμός αυτός μπορεί να αφορά διλήμματα, εγκλωβισμένες ανάγκες, εγκλωβισμός σε μια καθημερινότητα που δεν θέλουμε, είτε εγκλωβισμένα συναισθήματα μέσα μας. Πολλές φορές η υποχώρηση των κρίσεων πανικού φέρνει στην επιφάνεια μια θλίψη. Η θλίψη μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα, θλίψη για μια απώλεια, θλίψη για ανάγκες/επιθυμίες που έχει χάσει ή που καταπιέζει κάποιος, θλίψη και ήττα από το κυνήγι της τελειότητας, θλίψη και ματαιότητα απέναντι στην συνειδητοποίηση του θανάτου, θλίψη και συναισθηματικό κενό.

Και τότε είναι η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι οι κρίσεις πανικού ουσιαστικά μας οδήγησαν στην θεραπεία για πιο σημαντικά θέματα που τόσο καιρό σκόπιμα ή μη τα κρύβαμε κάτω «από το χαλάκι». Το σώμα μας και τα συμπτώματα ηρεμούν όταν αρχίσει να ξετυλίγεται το βαθύτερο κουβάρι μέσα μας. Οι τεχνικές χαλάρωσης και οι αναπνοές είναι ικανές να χαλαρώσουν μόνο το σώμα μας όχι όμως και τις σκέψεις μας ή τα συναισθήματά μας. Οι συμπεριφοριστικές τεχνικές δουλεύουν μόνο στην αρχή, πώς να τιθασεύει κανείς την σκέψη ότι κάτι κακό θα συμβεί, ότι πνίγεται, απλά με τεχνικές αναπνοής;

Μόλις οι κρίσεις πανικού υποχωρήσουν, νοηματοδοτούνται διαφορετικά αφού πλέον δεν απειλούν το άτομο, τότε διακρίνεται πιο εύκολα το λογικό και το συναισθηματικό κομμάτι, τα αδιέξοδα και ό,τι κρύβαμε καλά μέσα μας.

Επομένως μην χαϊδεύεις τις κρίσεις πανικού με αναπνοές ή φάρμακα απλά άκουσε τι έχουν να σου πουν και θα εξαφανιστούν, με την προϋπόθεση όμως ότι έλαβες το μήνυμα που είχε να σου δώσει το σώμα σου και θα κάνεις κάτι γι’ αυτό. Το θεραπευτικό πλαίσιο είναι αυτό που θα σε βοηθήσει, πρώτα να κατευνάσεις τις κρίσεις και έπειτα να δεις τι υπάρχει από πίσω. Και τότε ξεκινάει το ταξίδι της θεραπείας.