Ο γάμος, είτε θρησκευτικός είτε πολιτικός, δεν αποτελεί το θεμέλιο για να είναι δύο άνθρωποι μαζί, τουλάχιστον όχι πια. Μπορεί ο γάμος να αποτελεί ένα πλαίσιο που οι άνθρωποι θέτουμε προκειμένου να χτίσουμε μια πιο σταθερή σχέση, αλλά δεν είναι η δομή της σχέσης που θα εξασφαλίσει και την συνέχεια της. Αυτό που πραγματικά χρειάζονται δύο άνθρωποι σε σχέση είναι μια αμοιβαία συμφωνία που θα ξεκαθαρίζει με ειλικρίνεια τις προσδοκίες τους, τις αρχές τους, τα όνειρα τους, την κοινή τους ζωή και που θα είναι διαπραματεύσιμη, ενώ θα εξασφαλίζει την αμοιβαία εμπιστοσύνη, τον σεβασμό, την αγάπη και την επικοινωνία.

Πολλοί δεν είμαστε συνηθισμένοι να διαπραγματευόμαστε, να συζητάμε θέματα που αφορούν την σχέση μας αλλά και εμάς μέσα στην σχέση. Νομίζουμε ότι με τον γάμο όλα μπαίνουν σε μια σειρά και γίνονται μόνα τους. Πριν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε στον γάμο είναι καλό να γνωρίζουμε τις ανάγκες του άλλου και τις δικές μας, να έχουμε βρει τον χώρο και τον χρόνο μας στην σχέση, να μπορούμε να διαπραγματευτούμε και να συναποφασίσουμε με τον/την σύντροφό μας και να ξέρουμε πως αντιμετωπίζουμε σαν ζευγάρι πιθανές συγκρούσεις και δυσκολίες.

Η σχέση είναι δυναμική, εξελίσσεται, ανανεώνεται, καταστρέφεται, δομείται. Το ποιος θα πληρώσει τους λογαριασμούς είναι εύκολο όταν είμαστε ερωτευμένοι, όταν όμως η σχέση περνάει κρίση είναι αγγαρεία, «γιατί εγώ και όχι αυτή..;» και άλλες τέτοιες σκέψεις. Πλέον η σχέση είναι ένα παιχνίδι εξουσίας, η μάλλον δεν υπήρχε σχέση ούτε το «εμείς», αλλά εγώ και αυτή. Η δομημένη σχέση δεν απειλεί την προσωπικότητά μας αλλά αντιμετωπίζει την όποια κρίση, ενώ στην «μη σχέση» ως οντότητα, ο άλλος που δεν θέλουμε πια να τον ευχαριστούμε μας φαίνεται απειλητικός, όταν πια η ρουτίνα διαδεχτεί τον έρωτα. Όταν δεν υπάρχει αμοιβαία συμφωνία και διαπραγμάτευση, τότε η σχέση δεν υφίσταται σαν κοινό σημείο αναφοράς και χωρίς αυτήν, σε περιόδους κρίσης της σχέσης, θα υπάρξει πλέον μόνο ένας αγώνας εξουσίας που δύσκολα θα κάνει κάποιος από τους δύο πίσω, αφού θα νιώθει ότι θίγεται η αξιοπρέπεια του.

Είναι σημαντικό το ζευγάρι να κάνει όνειρα, γιατί τότε εχει δημιουργήσει νοερά μια επιθυμητή κατάσταση για την οποία θα προσπαθήσουν και η οποία θα τους βοηθήσει όταν υπάρξουν προβλήματα.

Ωστόσο είναι παγίδα να αναζητά κανείς το νόημα της ζωής του μέσα στην σχέση, ή να προσπαθεί να καλύψει το προσωπικό του κενό με τον σύντροφό του. Όταν η προσωπική μας ευτυχία εξαρτάται από τον σύντροφό μας τότε μέσα μας έχουμε ένα σημαντικό κενό που αργότερα θα επιχειρήσουμε να το καλύψουμε με ένα παιδί. Αν δεν κάνουμε πρώτα σχέση με τον εαυτό μας και δεν έχουμε βρει το προσωπικό νόημα της ζωής, αν δεν ξεπεράσουμε το συναισθηματικό μας κενό και την κατάθλιψή μας τότε ο άλλος κάποια στιγμή θα είναι ανεπαρκής στα μάτια μας. Η κοινή ζωή που βασίζεται στην αυθεντικότητα, την αγάπη, την ευχαρίστηση, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη αλλά και την αντιμετώπιση των κρίσεων έχει σαν βασική προϋπόθεση να τα έχουμε βρει εμείς με τον εαυτό μας, δύσκολο αλλά εφικτό!

Ο στόχος αυτού του άρθρου δεν είναι να απαξιώσει την έννοια του γάμου αλλά να υπενθυμίσει το πόσο σημαντικό είναι να είναι κανείς συνειδητά με τον άλλον και όχι για να καλύψει τα συναισθηματικά του κενά. Βέβαια ο/η σύντροφός μας με έναν τρόπο μας καλύπτει αφού θεωρητικά ο άντρας αναζητά το κομμάτι που του λείπει (anima) και η γυναίκα αντίστοιχα (animus) αλλά είναι σημαντικό επίσης ο/η σύντροφό μας να συμπληρώνει ένα υγιές κομμάτι μας και όχι τα παθολογικά μας κομμάτια.

*Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στο healthylifetree.com, e-περιοδικό υγείας.

Πηγή: Υπάρχει ευτυχισμένος έρωτας; Τι μας εμποδίζει να απολαύσουμε την ερωτική μας σχέση, Guy Corneau. Εκδ. Κέδρος