Η Γεωργία ξεκίνησε θεραπεία χωρίς κάποιο συγκεκριμένο αίτημα, αλλά για αυτογνωσία. Είναι μια γυναίκα 35 ετών, διαζευγμένη και απορροφημένη από την δουλειά της αφού – όπως λέει – δε βρίσκει κάτι άλλο που να έχει νόημα στη ζωή της.

Στις πρώτες συνεδρίες είδαμε ότι το πραγματικό της αίτημα ήταν το υπαρξιακό κενό το οποίο ένιωθε. Ποτέ της δεν είχε φίλες πέρα από κάποιες επιφανειακές σχέσεις με συναδέλφους. Τον υπόλοιπο χρόνο της ημέρας τον αφιερώνει στο διάβασμα και την ποδηλασία. Πάντα της άρεσαν οι μοναχικές δραστηριότητες. Την αγχώνει η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα πεθάνει και αναρωτιέται τι αξίζει στη ζωή. Νιώθει αρκετά μόνη και μπαινoβγαίνει στις κοινωνικές της σχέσεις, αποζητά δηλαδή από τη μία φιλίες και παρέες αλλά από την άλλη δεν νιώθει άνετα μαζί τους. Χαρακτηριστικά μου αναφέρει πόσο ανταγωνιστικά νιώθει με τις γυναίκες καθώς μπαίνει σε σύγκριση μαζί τους, αλλά και πόσο αναξιόπιστες τις θεωρεί.

Συζητήσαμε μαζί με την Γεωργία το πόσο κακοποιητική και παράλληλα φροντιστική ήταν η μητέρα της μαζί της και το πόσο μόνη ένιωθε σαν παιδί. Ο πατέρας της ήταν αναγκασμένος να δουλεύει πολλές ώρες – ήταν ουσιαστικά απών. Μέσα από την σχέση μας είδαμε πώς μπορεί να συσχετίζεται με έναν άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα, χωρίς να νιώθει ανταγωνιστικά και να εμπιστεύεται. Δουλέψαμε στο “εδώ και τώρα” την σχέση μας, αλλά και κομμάτια που αφορούν στο υπαρξιακό κενό.

Σε επίπεδο διάγνωσης θα λέγαμε πως η Γεωργία  ανήκει στο κατά DSM-IV Cluster A – Σχιζοειδoύς Διαταραχής Προσωπικότητας. Μετά από περίπου έναν χρόνο θεραπείας, κατάφερε να συνδεθεί μαζί μου και να εκφράσει τα συναισθήματά της, καθώς ήταν ένας άνθρωπος αρκετά παγωμένος και αποστασιοποιημένος. Πολλές φορές στην θεραπεία δυσανασχετούσε στην συναισθηματική έκφραση που της ζητούσα, γεγονός μου με έκανε να τις δίνω συνεχώς χώρο και χρόνο που είχε ανάγκη.

Το κενό που βίωνε αφορούσε στο πάγωμα των συναισθημάτων της, την έλλειψη σχέσεων και την μονοτονία της καθημερινότητάς της. Η Γεωργία είχε κουραστεί να προχωράει μόνη στη ζωή, παρόλο που απέφευγε τις σχέσεις. Ένιωθε ότι κανείς δεν μπορεί να την καταλάβει, παρόλο που δεν ήταν και ανοιχτή στο να την πλησιάσουν. Χώρισε γιατί και εκεί ένιωθε μόνη αφού και οι δύο όλη μέρα δούλευαν και δεν είχαν χρόνο για την σχέση τους. Μέσα στην θεραπεία μου έφερε πολλές φορές το κενό.

Σιγά – σιγά, μέσα από την δική μας σχέση, προσπαθήσαμε να πάρουμε χώρο μέσα στο κενό της, φέρνοντας αργότερα και το συναίσθημα , με αποτέλεσμα να χρωματίσουμε την μουντή καθημερινότητά της. Η Γεωργία αποφάσισε να ρισκάρει και να μπει στη σχέση αφήνοντας τις δικαιολογίες που έφερνε στην αρχή της θεραπείας με τις συνεχείς ακυρώσεις λόγω έλλειψης χρόνου. Νοηματοδότησε διαφορετικά τη σχέση και άρχισε να απολαμβάνει, το να παίρνει και να δίνει φροντίδα σε μια ισότιμη σχέση.

Ύστερα από 2 χρόνια θεραπείας και σε μια “follow-up συνάντηση “, 6 μήνες αφού είχε τελειώσει την θεραπεία της, η Γεωργία ανανεωμένη και φορώντας χρωματιστά και όχι μαύρα ρούχα, μου ανακοίνωσε ότι ένιωθε πολύ καλά και “γεμάτη”, αφού είχε γίνει περισσότερο κοινωνική και είχε αποκτήσει αρκετούς φίλους. Είχε  καλύψει το κενό με χιούμορ, γεμίζοντάς το με σχέσεις και όνειρα. Εξακολουθούσε βέβαια να της αρέσει η ποδηλασία, είχε όμως και έναν σύντροφο που έκανε και αυτός πετάλι δίπλα της.

« Εκείνος που έχει ένα σκοπό στη ζωή µπορεί να αντέξει το κάθε τι» έλεγε και ο Νίτσε. Η Γεωργία πάντα κοιτούσε πίσω από τις σχέσεις και με μία μηδενιστική οπτική ματαίωνε το σχετίζεσθαι. Μέσα από την δική της γλώσσα – αφού η Γεωργία είναι Φυσικός – συζητήσαμε το κενό και το σχετίζεσθαι με τα λόγια του Titus Lucretius Carus:

… η φύση ολόκληρη, λοιπόν, αφεαυτής, συνίσταται
από δύο πράγματα: από σώματα και από το κενό
στο οποίο τίθενται, και στο οποίο ποκιλότροπα κινούνται.
Γιατί η κοινή αίσθηση του είδους μας διακηρύσσει
ότι το σώμα αφεαυτού υπάρχει …
Titus Lucretius Carus, De rerum natura

(Για λόγους προστασίας του απορρήτου, το όνομα δεν είναι πραγματικό)